موضوع : ترکیدگی میوه مرکبات
|
تعداد بازدید : 1409 بار
تاریخ بارگذاری : 1398/06/28 - 2 سال پیش
نام دسته : نکات فنی باغداری
|
پنج شنبه 28 شهریور 1398
تعداد بازدید : 1409 بار
تاریخ بازدید : 1398/06/28 - 2 سال پیش
نام دسته : نکات فنی باغداری
ترکیدگی پیش از برداشت میوه یک اختلال فیزیولوژیکی پیچیده است که خسارت اقتصادی قابل توجهی را ایجاد می‌کند. عوامل متعدد ژنتیکی و محیطی در ترک خوردن میوه دخالت دارند. در ادامه به برخی از این موارد به اختصار اشاره می‌شود.
نور:
میزان ترکیدگی در میوه‌هایی که بیشتر در معرض نور هستند و در بخش بیرونی درخت قرار دارند نسبت به میوه‌هایی که در سایه و بخش‌های داخلی درخت هستند، کمتر است.
رطوبت:
ضعف آبیاری و به دنبال آن بارش در یک دوره زمانی کوتاه می‌تواند باعث ترکیدگی میوه شود. زمانی که آب و مواد قندی با سرعت بالایی به میوه منتقل شود، قبل از اینکه پوست میوه به اندازه کافی برای نگهداری این ترکیبات رشد کرده باشد، ترکیدگی اتفاق می‌افتد. کمبود آب به طور قابل توجهی اثر بازدارندگی بر جذب عناصر کلسیم، بور و آهن دارد. بنابراین مدیریت آب می‌تواند نقش موثری در کاهش میزان ترکیدگی میوه داشته باشد.
عناصر غذایی معدنی:
کمبود عناصر مغذی در بخشی از پوست میوه موجب اختلالات رشدی در پوست می‌گردد. بنابراین هر گونه تحریک ناشی از عوامل محیطی منجر به چرکیدگی یا شکافتن پوست میوه می‌گردد.
گروهی از محققان روی موضوع افزایش مقاومت بافت پوست به تحمل فشارهای ناشی از توسعه سریع گوشت تأکید بیش‌تری دارند و معتقدند که عرضه مناسب سه عنصر کلیدی پتاسیم، کلسیم و بور که نقش مهمی در استحکام دیواره‌های سلولی و انسجام بافت پوست میوه دارند، می‌تواند نقش مهمی در کاهش شدت ترکیدگی قبل از برداشت میوه ها داشته باشد.
پتاسیم با افزایش فشار اسمزی و آماس می‌تواند نیروی لازم برای تقسیم سلولی، گسترش دیواره سلول و بزرگ شدن سلول را برای رشد سریع پوست میوه فراهم کند. افزایش مقدار پتاسیم باعث افزایش اندازه میوه شده و پوست میوه ضخیم و صاف می‌شود. وقتی مقدار پتاسیم کم باشد، میوه چروکیده شده و به راحتی می‌ریزد.
محلول‌پاشی با پتاسیم در بهار یا در طول مراحل اولیه رشدی میوه می‌تواند به رشد و نمو پوست میوه کمک کند و باعث افزایش ضخامت پوست و در نتیجه افزایش مقاومت آن در برابر ترکیدگی می‌شود. اما محلول‌پاشی پتاسیم در اواخر دوره رشدی میوه اثر کمی بر ترکیدگی میوه دارد.
کلسیم در فضای بین سلولی با دیواره سلولی برهم کنش دارد و پیوند عرضی کلسیم-پکتین ایجاد می‌کند که باعث تشکیل شبکه دیواره سلولی می‌شود. بنابراین با افزایش قدرت مکانیکی، ترکیدگی میوه را کاهش می‌دهد.
بور نقش مهمی در تحریک تقسیم سلولی و تشکیل دیواره سلولی ایفا می‌کند. استفاده از بور به همراه کلسیم می‌تواند در کاهش ترکیدگی میوه موثر باشد.
زمانی که سطح فسفر در میوه نسبت به سایر عناصر بالا باشد، پوست میوه نازک‌تر است. وقتی میوه کمبود فسفر دارد، ریزتر می‌شود و پوست آن ناصاف‌تر است.
تنظیم‌کننده‌های رشد گیاهی:
اسيد جيبرليك انعطاف‌پذیری دیواره سلولی و بنابراین رشد سلولی را افزایش می‌دهد و موجب افزايش ضخامت پوست ميوه و سفتي بافت آن مي گردد که می‌تواند میزان ترکیدگی را کاهش دهد.
|
در این دسته :
|